Της Πωλίνας Άνιφτου*
Ο χώρος της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας αποτελεί από άποψη γεωπολιτικής το πιο σημαντικό μέρος της οικονομικής ροής του διεθνούς εμπορίου, της οικονομίας, του πετρελαίου και οι πρώτες ύλες επηρεάζουν τη διεθνή μακροοικονομία και τις αναλύσεις στον τομέα της Ναυτιλίας, των Ασφαλίστρων αλλά και των Μεταφορών. Στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας βρίσκονται οι 5 από τις 10 κύριες χώρες στον κόσμο που παράγουν πρώτες ύλες, η Ρωσία, η Σαουδική Αραβία, η Κίνα, το Ιράν και το Ιράκ. Επίσης στην περιοχή βρίσκονται οι 6 από τις 10 μεγαλύτερες πετρελαιο-παραγωγές χώρες της Σαουδικής Αραβίας, της Ρωσίας, του Ιράκ, του Ιράν, της Κίνας και του Κουβέιτ.
Η οικονομική δύναμη που είναι εγγενώς και γεωγραφικώς ορισμένη και δοτή στις χώρες της περιοχής δημιουργεί εκτός από προστριβές και ανταγωνισμούς και μεγάλες επιδιώξεις για την εξάπλωση του κράτους και η εξάπλωση γίνεται συχνά μέσω της ήπιας ισχύος του πολιτισμού, της κουλτούρας, της πολιτικής και της οικονομίας. Τα οικονομικά ισχυρά κράτη όταν έχουν εξωτερική πολιτική που επιδιώκει την εξάπλωση της ισχύος τους, γνωρίζουν πως η άμυνα συνδέεται με τη μακροοικονομία και τις επενδύσεις που δύνανται να αναδιαμορφώσουν το ισοζύγιο της δύναμης.
Στην περίπτωση των κρατών της περιοχής των Αράβων, του Ισραήλ και του Ιράν υπάρχει μια θεολογική επεξήγηση πίσω από τους πολέμους, τις πολιτικές συμμαχίες και τις στρατηγικές που απαντά στο «γιατί» ένα κράτος πράττει μια ανάλογη κίνηση. Το Ισραήλ είναι ένα από τα κράτη που δράττεται των ευκαιριών και επιθυμεί την εξάπλωση της επιρροής του, όχι αδιακρίτως αλλά βάσει των θεολογικών πηγών που ταυτίζουν το κράτος του Ισραήλ με το αρχαίο του Βασίλειο και τη δημιουργία ενός ζωτικού χώρου ασφαλείας.
Το όραμα του Μεγάλου Ισραήλ
Στις 22 Σεπτεμβρίου 2023 στην ομιλία του στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, κ. Νετανιάχου, χρησιμοποίησε τον χάρτη του Μεγάλου Ισραήλ (Eretz Israel) που εκτείνεται σύμφωνα με βιβλικές καταγραφές ακόμη και στο Σινά, στον Ιορδάνη ποταμό και ταυτοποιεί το παλαιό Βασίλειο του Ισραήλ με το νεότερο κράτος του Ισραήλ. Το νεότερο κράτος το οποίο και δημιουργήθηκε το 1948, μετά τον πρώτο αραβο-ισραηλινό πόλεμο κατέκτησε εδάφη που μέχρι σήμερα διατηρεί, ενώ εδάφη που κατέκτησε στους άλλους δύο πολέμους του 1967 και του 1973 είτε τα διατηρεί υπό τη μορφή νεκρής ζώνης όπως τα υψώματα Γκολάν, είτε τα έδωσε πίσω όπως την περιοχή του Σινά.
Η σχέση του Ισραήλ με το αρχαίο Βασίλειο του και τη Μεγάλη Ιδέα έχει θεολογικές και οικονομικές προκλήσεις. Ο εβραϊσμός από τον Σαμουήλ, στον Δαβίδ και τον Σολομώντα έχει επιδιώξει ο βασιλιάς του να είναι ο εκπρόσωπος του Θεού μέχρι την άφιξη του Μεσσία, ενός Θεού που κατά τους ίδιους δεν είναι εύκολα προσβάσιμος και τους καταδιώκει με πολλαπλές δυσκολίες, ώστε οι πραγματικοί πιστοί να παραμείνουν κοντά του. Δεν είναι λίγες εκείνες οι φορές που ο πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπεν Γκιουριόν εξέφραζε την άποψη στο ισραηλίτικο Κοινοβούλιο ότι οι Εβραίοι αποτελούν τον «επιούσιο λαό» ή ότι είναι «οι διαλεκτοί του Θεού» γι’ αυτό και υποφέρουν, αλλά πρέπει να παλέψουν για να σώσουν το Βασίλειο του Ισραήλ και την πόλη του Δαβίδ, την Ιερουσαλήμ.
Σε αυτό το όραμα, η εβραϊκή αλληλεγγύη και η εβραϊκή ασφάλεια είναι απόλυτα συνυφασμένη με την ασφάλεια του κράτους του Ισραήλ, παρόλο που δεν είναι απόλυτο μιας και ολόκληρες κοινότητες στο εξωτερικό αρνούνται ένεκα της εξωτερικής πολιτικής του Ισραήλ ή της μεταχείρισης των Παλαιστινίων να μετοικήσουν ή να επισκεφθούν το Ισραήλ ή ακόμη και να έχουν σχέσεις με το Ισραήλ. Αυτή η άποψη της συνάφειας Ισραήλ και παν-εβραϊσμού διατυπώθηκε έντονα από τον πρωθυπουργό Αριέλ Σαρόν κατά την ομιλία του στην ετήσια σύνοδο της American Israel Public Affairs Committee στις 19 Μαρτίου 2001. Το θέμα της ομιλίας του Σαρόν ήταν η επείγουσα ανάγκη μιας ανανεωμένης τάξης στην εβραϊκή- ισραηλινή ασφάλεια. Ο Σαρόν ανακοίνωσε ότι θεωρεί τον εαυτό του «πρώτα και κυρίως ως Εβραίο» και ότι βλέπει ο ίδιος ως έχει λάβει εντολή να ενώσει όχι μόνο το Ισραήλ αλλά και τους Εβραίους παγκοσμίως. Αφήνοντας να φανεί η έντονα θεολογική χροιά τού εκπροσώπου του Θεού στο πρόσωπό του ώστε να παρακάμψει τις αντιδράσεις. Δήλωσε περαιτέρω ότι «το μέλλον του Ισραήλ δεν είναι μόνο οι Ισραηλινοί που ζουν εκεί. Το Ισραήλ ανήκει σε ολόκληρο τον εβραϊκό λαό. Και το Ισραήλ δεν θα ήταν αυτό που είναι σήμερα αν δεν υπήρχαν οι προσπάθειες όλων των Εβραίων σε όλο τον κόσμο».
Από την ίδρυσή του, ο σιωνισμός επιδίωκε την ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους και μιας πατρίδας που θα μπορούσε να είναι η απάντηση στην εβραϊκή διασπορά. Ωστόσο, ο σιωνισμός απέτυχε να σώσει την πλειοψηφία των Εβραίων Ευρωπαίων από το Ολοκαύτωμα, για τους οποίους η δημιουργία μιας κυρίαρχης εβραϊκής πατρίδας ήρθε πολύ αργά. Ωστόσο, ο σιωνισμός μπόρεσε μετά το 1948 να παρέχει καταφύγιο για το μεγαλύτερο μέρος των Εβραίων από την Ανατολική Ευρώπη, από τον μουσουλμανικό και τον αραβικό κόσμο που έσπευδαν είτε μετά από διώξεις είτε λόγω της Αλιγιάς για να επιστρέψουν στη γη του Ισραήλ όπου θεωρούν ότι θεολογικά ανήκουν.
Ο πρωθυπουργός Begin έφερε τη θεολογική πτυχή του Μεγάλου Ισραήλ και της θρησκευτικής δεξιάς διά μέσου μιας εδαφικής επιταγής και της διπλωματίας της προσάρτησης ανοίγοντας τις πύλες του εποικισμού στη Δυτική Όχθη. Μέχρι το τέλος της δεύτερης κυβέρνησής του ως πρωθυπουργός το 1983, ο αριθμός των εποίκων είχε αυξηθεί σε 28.400 στη Δυτική Όχθη με τη βοήθεια των Εβραίων της Διασποράς που δημιουργούσαν σχολεία και ιδρύματα ή χρηματοδοτούσαν την ανέγερση κατοικιών. Επιπλέον, ο Σαρόν μαζί με τον υπουργό Εξωτερικών, Γιτζάκ Σαμίρ, έδωσαν κρατικές επιδοτήσεις στεγαστικών και στεγαστικών δανείων, φορολογικά κίνητρα, επιχορηγήσεις σε επιχειρήσεις, δωρεάν εκπαίδευση, έργα υποδομής και άμυνας περίπου 146 εκατομμυρίων δολαρίων το 2002 για εγκατάσταση Εβραίων στη Δυτική Όχθη.
Ωστόσο, ακόμη και μετά το Ολοκαύτωμα και την εμφάνιση του Κράτους του Ισραήλ, οι όποιες ανταγωνιστικές εβραϊκές εναλλακτικές λύσεις έναντι του σιωνισμού σχετικά με το δίλημμα της ασφάλειας παρέμειναν αδιέξοδες. Ειδικά σε ό,τι αφορά τις απόψεις των υπερορθοδόξων Εβραίων, μερικοί από τους οποίους έχουν υποστηρίξει ότι το Ολοκαύτωμα δεν ήταν τίποτα λιγότερο από μια τιμωρία για την «απληστία των σιωνιστών» που εργάζονταν για την οικοδόμηση ενός «άπιστου κράτους» αντί να αγωνιστούν περιμένοντας την επιστροφή των Εβραίων στη γη κατά την έλευση του Μεσσία. Ακόμη και σήμερα στην Ιερουσαλήμ οι Ορθόδοξοι Εβραίοι με μελέτες και με δημοσιεύσεις τάσσονται ανοικτά κατά της στάσης του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστινίους, θεωρούν ότι το κράτος δεν κυβερνάται όπως είναι θεμιτό ως το κράτος του Θεού και απέχουν από στρατιωτικές επιχειρήσεις.
Σύμφωνα με τη διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια του εβραϊκού κόσμου την Jewish Virtual Library (JVL), ο πληθυσμός του Ισραήλ το 2023 ανήλθε σε 9.842.000 γνωρίζοντας 1,9% αύξηση. Το Ισραήλ παρόλο που θεωρείται ένα εβραϊκό κράτος σήμερα στεγάζει το 47% των απανταχού Εβραίων ενώ περιλαμβάνει και αραβικές και άλλες κοινότητες. Όσον αφορά τον εβραϊκό και τον αραβικό πληθυσμό, ο πρώτος στο τέλος του περασμένου έτους ήταν 7,2 εκατομμύρια ή 73,2% του συνολικού πληθυσμού. Ο αραβικός πληθυσμός αποτελεί το 21,1% του συνολικού πληθυσμού του Ισραήλ και φτάνει σχεδόν τα 2,1 εκατομμύρια. Ο πληθυσμός ανά θρησκεία φέρεται ότι το 18% της χώρας είναι μουσουλμάνοι, 2% χριστιανοί και 2% δρούζοι.
Συνταγματικά οι λαοί του Ισραήλ δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα, ο ΠτΔ και ο πρωθυπουργός του Ισραήλ πρέπει να είναι εβραϊκής προέλευσης, οι δρούζοι μετά από πολλές εγκρίσεις μπορούν να εισέλθουν στα σώματα ασφαλείας, ενώ οι Άραβες αποκλείονται και είναι σπάνιες οι περιπτώσεις ανέλιξής τους. Μοναδική εξαίρεση ήταν η συγκυβέρνηση του Μπένετ πρωθυπουργού του Ισραήλ με το αραβικό κόμμα το ΡΑΑΜ για λίγους μήνες το 2021, ώστε να εφαρμοστούν οι Συμφωνίες του Αβραάμ υπό την ατζέντα των ΗΠΑ στη νέα διακυβέρνηση Μπάιντεν.
Η αίσθηση της θρησκείας στο Ισραήλ δημιουργεί μια θεοκρατία, της οποίας η θεολογική μορφή επηρεάζει όλες τις εκφάνσεις της εξωτερικής πολιτικής του Ισραήλ, του οποίου οι κινήσεις εδράζονται σε δύο πυλώνες αφενός της ασφάλειάς του και αφετέρου της εξάπλωσης στο βιβλικό Ισραήλ, του οποίου τα όρια γνωρίζουν διαφορετικές οπτικές ανάλογα με την προσέγγιση και μέχρι πού μπορεί να φτάσει το Ισραήλ.
Ο βασιλιάς των Βασιλέων στη σύγχρονη πολιτική και η Γάζα
Η διάθεση των Ισραηλιτών να αναβιώσουν το Μεγάλο Ισραήλ στον πόλεμο της Γάζας τον Οκτώβριο του 2023 αποτέλεσε μέρος της κρατικής προπαγάνδας από την κυβέρνηση Νετανιάχου. Ο χάρτης του Μεγάλου Ισραήλ στον ΟΗΕ τον Σεπτέμβριο του 2023, η πυρκαγιά στο αρχηγείο της Ισμαηλίγια, στην Αίγυπτο στις 2 Οκτωβρίου που ελέγχει τη διώρυγα του Σουέζ και η χαρτογράφηση του Άσκελον του Ισραήλ να γίνει το λιμάνι μεταγωγός από τη Δύση στην Ανατολή, ενέταξαν στη Θεολογία το φαινόμενο της ταύτισης με την κρατική εξάπλωση όπως αυτή μπορεί να ορίζεται μέσα από την ήπια ισχύ και την οικονομία που όμως βρίσκει δικαιολογία στην ιδεολογία της αυτο-ολοκλήρωσης του Ισραήλ, που επιδιώκει αν όχι την εδαφική σίγουρα την πολιτική επιρροή στο Παλαιό Βασίλειο του Ισραήλ.
Ο Δαβίδ υπήρξε ο βασιλιάς του Ισραήλ που το θεμελίωσε ιδεολογικά. Το απόθεμα της ιδεολογίας σήμερα συνοψίζεται με τις έντονες τριβές μεταξύ του εβραϊσμού και του Ισλάμ για τη διεκδίκηση της Γης της Παλαιστίνης και τον θεσμό της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του εβραϊκού κράτους ή του Ισλάμ. Η στάση της παρούσας διακυβέρνησης για να πετύχει τον πόλεμο στη Γάζα και να κινητοποιήσει τα συναισθήματα του κόσμου στο Ισραήλ, παρουσίασε τον σημερινό πρωθυπουργό ουσιαστικά σαν συνεχιστή του Δαβίδ και του έργου για την ολοκλήρωση του Ισραήλ. Τα συνθήματα «τώρα είναι το ποτέ ξανά» απηχούν τα συνθήματα στους αραβοϊσραηλινούς πολέμους όπου διοικητές και πολιτικοί αρχηγοί παρουσίαζαν τους πολέμους, μια συνέχιση της μάχης του Ολοκαυτώματος αλλά και μια μάχη για τη συνέχιση του Βασιλείου του Ισραήλ.
Η ανάληψη της εικόνας των Εβραίων ως λιοντάρια στους πολέμους, η αίσθηση της θυσίας για το κράτος του Ισραήλ δεν αποτελεί ένα πρότυπο μόνο πατριωτισμού, οι Εβραίοι θυσιάζονται για να ανταποκριθούν στα ζητούμενα του Θεού και της βασιλείας του, ο οποίος Θεός όπως και στην έξοδο των Εβραίων τους καθοδηγεί μέσα από έναν άνθρωπο, ένα βασιλέα που τον ορίζει ως εκπρόσωπό του και ως μεσάζοντα της επικοινωνίας του με τον επιούσιο λαό, που όσο και αν πίπτει σε λάθη στο τέλος πρέπει να καταφέρει να ανταποκριθεί στα ζητήματά του για να έλθει ο Μεσσίας.
Όσο και αν το γειτονικό Ισραήλ μάς διαφαίνεται ως μια εκκοσμικευμένη ή δυτικότροπη δημοκρατία τα θεμέλια του από το άστρο του Δαβίδ στη σημαία, ως τη Χατίκβα τον εθνικό ύμνο για την επιστροφή στη Σιών και τη διαχείριση κοσμικών ζητημάτων διά της Χαλάκαχ του θρησκευτικού νόμου των Εβραίων, μάς παραπέμπει όχι σε μια εν τω κόσμω βασιλεία, αλλά σε ένα κράτος σαφώς δοσμένο σε εντολές που είναι συνυφασμένες με τη θρησκευτική προέλευση των Εβραίων.
Η σημερινή διακυβέρνηση Νετανιάχου παρουσιάζει τον Ισραηλινό πρωθυπουργό ως τον «Βασιλιά των Βασιλέων» και έχων ως διακύβευμα το Μεγάλο Ισραήλ που ξεκινά από την ασφάλειά του ώστε να εισέλθει στη Γάζα, μέχρι τη θρησκευτική δικαιολογία του πολέμου ότι το Ισραήλ δεν εκτελεί επεκτατικό πόλεμο αλλά δρα στα πλαίσια του Βασιλείου του Ισραήλ και ότι κατά τη Θεολογία έχει νομικό έρεισμα για να το διεκδικήσει. Από τη στιγμή που εσωτερικά δρα με όρους θρησκευτικού δικαίου, η εξωτερική του πολιτική είναι η συνύπαρξη του βαθέως κράτους του Ισραήλ με τη θεολογική έκφανση του σιωνισμού.
Τι μέλλει γενέσθαι στη Γάζα
Οι Συμφωνίες του Αβραάμ ήταν για την περιοχή μια αλυσίδα συνεργασιών ώστε να εξομαλυνθεί η κατάσταση και ουσιαστικά να οδηγηθεί το ζήτημα του παλαιστινιακού κράτους σε διεθνή διάσκεψη για την ίδρυσή του. Η ίδρυση βέβαια ενός παλαιστινιακού κράτους στη Γάζα και στη Δυτική όχθη θα περικύκλωνε τον νότιο κορμό του Ισραήλ, θα του αφαιρούσε μέρος των κοιτασμάτων στη Μεσόγειο, αφού η Γάζα έχει μεγάλη ακτογραμμή και πλέον τα λιμάνια του Εϊλάτ και του Ασκελόν θα έχαναν την εμπορική τους χροιά, μιας και ο κίνδυνος για τα εμπορεύματα θα ήταν μεγάλος όπως και σήμερα σε μια ανάφλεξη. Βέβαια, τα λιμάνια της Γάζας θα αναπτύσσονταν από επενδύσεις Αράβων που σε αυτή την περίπτωση η Γάζα θα μπορούσε να εξελιχθεί σε καλύτερο εμπορικό κέντρο από τη Χάιφα με μαρίνες στην περιοχή που τα πλοία θα στάθμευαν πριν ή μετά το Σουέζ και η Ερυθρά Θάλασσα θα ήταν υπό πλήρη αραβικό έλεγχο.
Το πιο πάνω σχέδιο ήταν στα πλαίσια της ατζέντας των ΗΠΑ που τα τελευταία χρόνια ένεκα της πολιτικής αστάθειας του Ισραήλ βρίσκονται εκτεθειμένες πολιτικά και οικονομικά με τη χρηματοδότηση του Ισραήλ να φτάνει στα $4 δις ετησίως και με ένα Ισραήλ που δεν έχει ωριμάσει πολιτικά και σύμφωνα με το Ινστιτούτο Δημοκρατίας κατατάσσεται ως η πρώτη σε πολλαπλές εκλογές και πολιτική αστάθεια χώρα στον κόσμο. Οι ΗΠΑ πρόκριναν την αντικατάσταση του Ισραήλ με τη Σαουδική Αραβία, διά τούτο και η Σαουδική Αραβία παρακινήθηκε από τις ΗΠΑ να πλησιάσει το 2022-2023 το Ιράν και το 2023 να γίνει μέρος των BRICS, ώστε ουσιαστικά να εκτελέσει την οικονομική και πολιτική διάταξη των ΗΠΑ που δεν επιθυμεί ένα Ιράν ισχυρό σύμμαχο της Ρωσίας και της Κίνας, αλλά ούτε και την αποδολαριοποίηση των BRICS. Το Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας πριματοδοτήθηκε με σταθερότητα από τις ΗΠΑ ώστε να γίνει ο ρυθμιστής στην περιοχή μεταξύ Δύσης και Ανατολής στον Πολιτικό και Εμπορικό τομέα, αφού από γεωγραφικής άποψης ελέγχει μέρος της εισόδου του Περσικού Κόλπου, του Ινδικού Ωκεανού, της Αραβικής Θάλασσας και της Ερυθράς Θάλασσας, όπου περίπου το 12% του παγκόσμιου εμπορίου διέρχεται συνήθως από τη Διώρυγα του Σουέζ και κατ’ επέκταση την Ερυθρά Θάλασσα, συμπεριλαμβανομένου έως και 30% της κυκλοφορίας εμπορευματοκιβωτίων και αγαθών αξίας άνω του 1 τρισεκατομμυρίου δολαρίων ετησίως.
Το σχέδιο αποδυνάμωσης του Ισραήλ αλλά και υπαγωγής του στην περιφερειακή αρμοδιότητα της Σαουδικής Αραβίας ώστε να αντιμετωπιστεί η ρωσική και κινέζικη επεκτατικότητα αποδείχθηκε και από το Σύμφωνο Κατανόησης που υπογράφτηκε το 2022 μεταξύ του Λιβάνου και του Ισραήλ για την ΑΟΖ, που κατέληξε σε φιάσκο για το Ισραήλ, αφού ενώ υπογράφτηκε από το Ισραήλ η απομάκρυνση του προέδρου Αούν του Λιβάνου έφερε στην επιφάνεια την ισχύ της Χιζμπολάχ και την επιρροή του Ιράν που εναντιωνόταν στην υπογραφή του μνημονίου. Ήταν το πρώτο Μνημόνιο στο διεθνές δίκαιο όπου ο Λίβανος υπέγραφε μια νομική συνθήκη με ένα κράτος που δεν αναγνώριζε, εφαρμόζοντας αρχές επιχειρηματικότητας στο διεθνές δίκαιο, ώστε να διευθετηθεί το ζήτημα της ΑΟΖ και να αποφευχθεί η διένεξη.
Το πιο πάνω Μνημόνιο απειλούσε την εκτέλεση της Συμφωνίας Ιράν- Κίνας του 2021, αξίας $440 δις που κατοχύρωνε το λιμάνι της Βηρυτού ως ανταγωνιστή στο λιμάνι της Χάιφα για την εξαγωγή κινέζικων προϊόντων στη Δύση διαμέσου της Κεντρικής Ασίας παρακάμπτοντας τη διώρυγα του Σουέζ. Μια συμφωνία μεταξύ Λιβάνου και Ισραήλ θα έφερνε την εμπλοκή των ΗΠΑ άμεσα στον Λίβανο, που πλέον θα μπλόκαρε την έξοδο της Κίνας στην Ανατολική Μεσόγειο, σε μια περίοδο όπου ο Λίβανος διά της Γαλλίας και της Κίνας προσπαθεί να ανοικοδομήσει το λιμάνι της Βηρυτού, που καταστράφηκε το καλοκαίρι του 2020.
Από τις αρχές του 2021 προσπαθεί η διακυβέρνηση Νετανιάχου να σύρει τις ΗΠΑ σε πόλεμο στην περιοχή, μιας και ο ίδιος για προσωπικούς κυρίως λόγους είναι αντίθετος στην πολιτική Μπάιντεν. Οι δηλώσεις Νετανιάχου για μακροχρόνιο πόλεμο στη Γάζα θέλοντας να επηρεάσει τις αμερικανικές εκλογές του Νοεμβρίου 2024, ώστε σε περίπτωση πτώσης Μπάιντεν οι ΗΠΑ να εισέλθουν σε ένα γενικευμένο πόλεμο και ο ίδιος ο Νετανιάχου να χαρακτηριστεί ως ο «νεότερος Δαβίδ» προβληματίζουν έντονα τις ΗΠΑ, μιας και επιδιώκουν ένα δυνατό Ισραήλ αλλά όχι ένα μη ελεγχόμενο Ισραήλ που δύναται να επηρεάζει τα εσωτερικά των ΗΠΑ ή να είναι ανυπάκουο στην εκτέλεση της εξωτερικής τους πολιτικής.
Το Ισραήλ αποδείχθηκε ανυπάκουο και εισήλθε στη Γάζα και έχει ουσιαστικά αλώσει την περιοχή των Παλαιστινίων, όμως το κτύπημα της Χαμάς και η ύπαρξη ομήρων στα χέρια μιας Οργάνωσης που δεν έχει κανένα νομικό πρόσωπο και ευθύνη στο διεθνές δίκαιο φανερώνει το τρωτό του Ισραήλ και όποιες και αν είναι οι επιτυχίες του στη Γάζα, που δοκιμάζει την εφαρμογή των Συμφωνιών του Αβραάμ και την υπομονή των Αράβων, παραμένει ένα κράτος λαβωμένο με παμπάλαιο μηχανισμό ενεργοποίησης των φιλοδοξιών του στην περιοχή. Ένας από αυτούς τους κακής χρήσης μηχανισμούς είναι και η ύπαρξη Κιμπούτς στα σύνορα με τη Γάζα που έγιναν άμεσος στόχος. Από τα 270 Κιμπούτς της χώρας τα παραμεθόρια υποτίμησαν τη στρατηγική του αντιπάλου και υπερτίμησαν τη σταθερότητα του Ισραήλ και σήμερα έχουν ομήρους.
Το να επέλθει η Γάζα υπό διεθνή έλεγχο, το να δημιουργηθεί νεκρή ζώνη στη Γάζα, το να μετατραπούν οι Συμφωνίες του Αβραάμ σε απλό πρωτόκολλο αποτελούν για το Ισραήλ στάσεις μεταβατικές που θα πρέπει να μελετήσει, ώστε το ίδιο το Ισραήλ να μετατραπεί σε ένα κράτος μακριά από αποκλειστικά θεολογικούς συμβολισμούς ή το ίδιο το Ισραήλ κάποια στιγμή θα βρεθεί υπό διεθνή έλεγχο και μάλιστα με τις ΗΠΑ ουσιαστικά να το επιζητούν.
*Συμβούλου Εξωτερικής Πολιτικής και Επενδύσεων
Διαβάστε επίσης: Το Ισραήλ και τα κράτη της περιοχής: Μόνιμα πολιορκημένοι σε μια Masada