Δύο προτεραιότητες έθεσε ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών Κυριάκος Πιερρακάκης για να έχουμε μια νέα έκρηξη της ευρωπαϊκής ανάπτυξης, σε άρθρο του στον Εconomist. Πρώτον,το να καταστεί η ΕΕ πιο στρατηγική σχετικά με το πού συγκεντρώνει τους πόρους μης – ανά τομέα. Δεύτερον, η ευθυγράμμιση της ρύθμισης με τις αναπτυξιακές προτεραιότητες του μέλλοντος, όχι του παρελθόντος.
«Ας εξαλείψουμε, με κάθε τρόπο, τους αόρατους δασμούς που κατακερματίζουν την εσωτερική αγορά της Ευρώπης», επισήμανε ο κ. Πιερρακάκης θέτοντας το ερώτημα: «Τι είδους οικονομία θα επιτρέψουμε μόλις αρθούν αυτά τα εμπόδια;»
Καταλήγοντας τόνισε: «Η απάντηση δεν μπορεί να είναι «μια από τα ίδια». Πρέπει να είναι μια οικονομία που καινοτομεί, ανταγωνίζεται και αναπτύσσεται — με μια θεσμική αρχιτεκτονική σχεδιασμένη όχι μόνο για τη διαχείριση των κινδύνων, αλλά και για την καταλυτική δράση του δυναμικού της Ευρώπης».
Αναφερόμενος στις συστάσεις Ντράγκι, «η ολοκλήρωση της ενιαίας αγοράς —το έργο για τη διασφάλιση της ελεύθερης κυκλοφορίας αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίων και ανθρώπων εντός της Ευρώπης— παραμένει η πιο σημαντική», χαρακτηρίζοντά την ως «το κλειδί για την έναρξη της επόμενης φάσης ανάπτυξης της ηπείρου».
Το άρθρο του Κ. Πιερρακάκη στον Economist
Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που ο Μάριο Ντράγκι, πρώην Ιταλός πρωθυπουργός και διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, παρουσίασε την έκθεσή του για την ευρωπαϊκή ανταγωνιστικότητα – ένα ορόσημο στην προσπάθεια να χαραχθεί μια πορεία ανάπτυξης. Το μήνυμά του τότε ήταν σαφές: χωρίς τολμηρές μεταρρυθμίσεις , η Ευρώπη κινδύνευε με μια «αργή αγωνία» σχετικής παρακμής . Ένα χρόνο αργότερα, το αίσθημα επείγοντος έχει μόνο βαθύνει, εξ ου και το «καμπανάκι» που χτυπά διαρκώς ο κ. Ντράγκι, συμπεριλαμβανομένης μιας πρόσφατης ομιλίας στην οποία προειδοποίησε ότι η Ευρώπη πρέπει να κάνει «μαζικές επενδύσεις… τώρα, που έχουμε ακόμα τη δύναμη να διαμορφώσουμε το μέλλον μας».
Μεταξύ των πολλών συστάσεων που διατύπωσε ο κ. Ντράγκι, η ολοκλήρωση της ενιαίας αγοράς —το έργο για τη διασφάλιση της ελεύθερης κυκλοφορίας αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίων και ανθρώπων εντός της Ευρώπης— παραμένει η πιο σημαντική. Είναι το κλειδί για την έναρξη της επόμενης φάσης ανάπτυξης της ηπείρου.
Η προσπάθεια για την ολοκλήρωση της ενιαίας αγοράς πρέπει, ωστόσο, να συμβαδίζει με την αναζωπύρωση του ανταγωνισμού. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει δίκιο που στοχεύει στα επίμονα εμπόδια που κατακερματίζουν τις οικονομίες της ηπείρου. Ωστόσο, παρόλο που η σύγκλιση των κανονιστικών ρυθμίσεων είναι απαραίτητη, απέχει πολύ από το να είναι επαρκής.
Η σημασία της ολοκλήρωσης της ενιαίας αγοράς υπογραμμίζεται από έντονα στατιστικά στοιχεία: τα ενδοενωσιακά εμπόδια λειτουργούν ως de facto δασμοί 44% κατά μέσο όρο στα αγαθά – τρεις φορές υψηλότεροι από τους εμπορικούς φραγμούς μεταξύ αμερικανικών κρατών – και ακόμη πιο απότομοι, 110% στις υπηρεσίες, σύμφωνα με το ΔΝΤ . Η μείωση αυτών των εμποδίων θα πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα.
Παρ’ όλα αυτά, μια νέα έκρηξη της ευρωπαϊκής ανάπτυξης θα απαιτήσει την επιδίωξη δύο πρόσθετων, κρίσιμων αλλαγών.
Πρώτον, πρέπει να είμαστε πιο στρατηγικοί σχετικά με το πού συγκεντρώνουμε τους πόρους μας – ανά τομέα. Πάρτε για παράδειγμα τις τηλεπικοινωνίες. Είναι ένας κλάδος έντασης κεφαλαίου με μειούμενα περιθώρια κέρδους, αλλά απαραίτητος για την ψηφιακή ανταγωνιστικότητα. Στην Ευρώπη σήμερα, οι τηλεπικοινωνιακοί πάροχοι αντιμετωπίζουν 27 διαφορετικά κανονιστικά καθεστώτα και έχουν αναγκαστεί να πλοηγηθούν σε 27 ξεχωριστές δημοπρασίες φάσματος 5G . Αυτό το συνονθύλευμα αυξάνει το κόστος, επιβραδύνει την ανάπτυξη και δυσχεραίνει την επίτευξη κλίμακας.
Αντιθέτως, οι ΗΠΑ έχουν μία μόνο ρυθμιστική αρχή, την Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών, και μία ενιαία διαδικασία κατανομής φάσματος. Εν τω μεταξύ, η Κίνα έχει προχωρήσει ακόμη περισσότερο, κατανέμοντας το φάσμα διοικητικά στους παρόχους, αντί να το δημοπρατεί, αναγνωρίζοντας ότι η αξία του 5G δεν έγκειται στα έσοδα από τις δημοπρασίες αλλά στις εφαρμογές και τις υπηρεσίες που επιτρέπει.
Η θέση της Ευρώπης σε αυτό το ευρύτερο γεωπολιτικό πλαίσιο είναι παράδοξη. Τα τελευταία χρόνια, ο παγκόσμιος ανταγωνισμός για τις ψηφιακές υποδομές έχει εξελιχθεί σε πλήρη στρατηγική αντιπαλότητα. Ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είχε μια συνεκτική απάντηση, οι ευρωπαϊκές εταιρείες βρίσκονται συχνά στο επίκεντρο των πιο σημαντικών εξελίξεων – ως κορυφαίοι πάροχοι υποδομών , προτύπων και καινοτομίας 5G . Με άλλα λόγια, η Ευρώπη κατείχε πολλά από τα εργαλεία, αλλά δεν είχε την κοινή πολιτική για να τα μετατρέψει σε μακροπρόθεσμη βιομηχανική δύναμη.
Στη χώρα μου, την Ελλάδα, προσπαθήσαμε να ανταποκριθούμε σε αυτήν την πρόκληση σε εθνικό επίπεδο. Διατηρήσαμε το 25% των εσόδων από τις δημοπρασίες 5G για να δημιουργήσουμε ένα ειδικό ταμείο για επενδύσεις σε εταιρείες που κατασκευάζουν εφαρμογές με δυνατότητα 5G . Αυτό αντικατοπτρίζει την αναγνώριση ότι στην ψηφιακή εποχή οι υποδομές από μόνες τους δεν επαρκούν. Η καινοτομία, επιπλέον αυτής της υποδομής, είναι αυτή που οδηγεί την ανάπτυξη.
Αν η Ευρώπη είχε υιοθετήσει μια συντονισμένη ή ακόμη και ενιαία ρυθμιστική προσέγγιση, ένα ενιαίο πλαίσιο δημοπρασιών και έναν κοινό μηχανισμό χρηματοδότησης για στρατηγικές τεχνολογικές επενδύσεις σε εφαρμογές 5G , θα μπορούσε να είχε τοποθετηθεί πιο πειστικά ως παγκόσμιος ηγέτης στο 5G.-ενισχύοντας την καινοτομία. Το κόστος ευκαιρίας του κατακερματισμού μετριέται όχι μόνο με βάση την χαμένη αποτελεσματικότητα, αλλά και με βάση την χαμένη ανταγωνιστικότητα.
Η δεύτερη απαιτούμενη αλλαγή είναι η ευθυγράμμιση της ρύθμισης με τις αναπτυξιακές προτεραιότητες του μέλλοντος, όχι του παρελθόντος. Πάρτε για παράδειγμα τις δημόσιες συμβάσεις, οι οποίες στην Ευρώπη διέπονται από την Οδηγία Δημόσιων Συμβάσεων. Εδώ, τα παραδοσιακά κατασκευαστικά έργα τείνουν να προχωρούν πολύ πιο γρήγορα από τα ψηφιακά ή τα έργα που βασίζονται στην καινοτομία. Αυτή η απόκλιση δεν είναι απλώς διαδικαστική – αντικατοπτρίζει τις αναπτυξιακές προτεραιότητες μιας εποχής στην οποία η φυσική υποδομή κυριαρχούσε στη στρατηγική σκέψη.
Σήμερα, η διάρκεια ζωής των ψηφιακών έργων συχνά μετριέται σε μήνες. Στην Ευρώπη, ωστόσο, τα χρονοδιαγράμματα για την ανάθεση και την υλοποίησή τους μετρώνται σε χρόνια. Εάν η προμήθεια ενός συστήματος ψηφιακής ταυτότητας ή μιας δημόσιας πλατφόρμας ηλεκτρονικής υγείας διαρκεί περισσότερο χρόνο από ό,τι η ανακατασκευή ενός αυτοκινητόδρομου, το θεσμικό πλαίσιο ασκεί σαφώς αρνητική επίδραση στη φιλοδοξία.
Δεν πρόκειται μόνο για θέμα απλοποίησης. Είναι θέμα κατεύθυνσης. Το ερώτημα που πρέπει να θέσουμε δεν είναι “Πώς θα κάνουμε τις δημόσιες συμβάσεις ευκολότερες;” αλλά “Τι θέλουμε να επιτύχουν οι δημόσιες συμβάσεις;” Η απάντηση πρέπει να είναι η ανάπτυξη και η καινοτομία. Αυτό σημαίνει επαναδιατύπωση των κανόνων ώστε να είναι κατάλληλοι για ευέλικτη ανάπτυξη, συνεργασίες δημόσιου-ιδιωτικού τομέα με τεχνολογίες και ταχεία ανάπτυξη σε τομείς όπως η Τεχνητή Νοημοσύνη , η κυβερνοασφάλεια, η ενεργειακή μετάβαση και η προηγμένη μεταποίηση.
Ας εξαλείψουμε, με κάθε τρόπο, τους αόρατους δασμούς που κατακερματίζουν την εσωτερική αγορά της Ευρώπης. Αλλά ας αναρωτηθούμε επίσης: τι είδους οικονομία θα επιτρέψουμε μόλις αρθούν αυτά τα εμπόδια;
Η απάντηση δεν μπορεί να είναι «μια από τα ίδια». Πρέπει να είναι μια οικονομία που καινοτομεί, ανταγωνίζεται και αναπτύσσεται — με μια θεσμική αρχιτεκτονική σχεδιασμένη όχι μόνο για τη διαχείριση των κινδύνων, αλλά και για την καταλυτική δράση του δυναμικού της Ευρώπης.
Πηγή: ot.gr
Διαβάστε επίσης: Στο μυαλό της Λαγκάρντ – Αναμένοντας τον χρησμό της ΕΚΤ